Wij zijn als gezin niet zo van het plannen. Wij houden ervan om op te staan en als de zon dan schijnt, gaan we naar het strand. Of klussen in de tuin. Ik vraag me weleens af wat er zou gebeuren als iedereen zou stoppen met plannen. En als ik terug zou gaan naar een leven met een kleine kring mensen om me heen. Soms fantaseer ik erover hoe het zou zijn om wekelijks in verbinding te staan met een klein groepje mensen die belangrijk voor mij zijn. Te weten hoe hun week was. Dat je eten bij elkaar brengt, of je kinderen ;). Ik zou er rustiger van worden en mijn leven zou meer betekenisvol voelen. Het zou een leven zijn waarin ik er meer voor de ander kan zijn en waarin contacten zich verdiepen. Waarin ik verbinding voel. Want hoe leuk en interessant ik alle mensen die ik ken ook vindt, al hun verhalen, zorgen en belevenissen zitten allemaal in mijn hoofd en dat is best vol. Daarnaast geeft het me een continue gevoel van tekortkoming, want ik kan er voor niemand écht zijn.

In de periode dat ik ziek thuis zat, heb ik zelf ervaren hoe moeilijk het kan zijn om verbinding te krijgen met de wereld om me heen. Bijna iedereen die ik ken, klaagt over de druk die ze voelen van de huidige maatschappij. Zeker werkende vaders en moeders vinden het zwaar. Iedereen voelt de druk van alle mogelijkheden die het moderne leven ons geeft. Al die keuzes. Alleen al bij het kopen van een blik tomaten heb je minimaal zes opties. En al die contacten. Het is een leven waarin ik vaak mijn verhaal over whatsapp vertel. Waar ik belangrijke dingen mis als zwanger zijn, overlijden van een familielid of liefste huisdiertje, omdat ik geen tijd heb om langs te gaan en te troosten of feliciteren. Soms kom ik de oude buurman tegen en schreeuwt alles in mij: LOOP DOOR! Je hebt haast! En dan… kies ik er bewust voor om een praatje te maken. Het maakt me altijd blij. Ik sta erna even bewust stil bij dat gevoel. Het is een écht gevoel, een gevoel van verbinding. Dat is zo anders dan de haastige verbinding die we met veel mensen hebben. En er komt vaak ook wat uit voort, uit die verbinding. Bijvoorbeeld dat een week later diezelfde buurman soep bij je komt brengen, net op het moment dat je in de put zit. Dat zijn toch mooie dingen?

Ik denk dat het drukke leven ervoor zorgt dat we steeds verder afgedwaald raken van ons gevoel. Als ik het te druk heb, merk ik dat meteen in mijn lichaam. En ik kan minder hebben van de mensen om me heen. De verbinding met mezelf en met mijn omgeving raakt dan weg. Sta eens stil en voel dat je een lichaam hebt. Ik wed dat als je dit regelmatig doet, dat je zeker tien dingen gaat opmerken die je lichaam je wilt vertellen. Zoveel mensen hebben klachten die komen door niet goed te luisteren. En dan is het aan dokters om het op te lossen. Maar wat nu als je dit zelf kunt?

Ik hoop gewoon dat het haastige leven verandert. Dat er weer verbinding komt. Dat mensen elkaar weer groeten op straat en de tijd nemen om om zich heen te kijken.
Hoe kunnen we dit patroon doorbreken? Ik kan dit niet alleen. Doe met me mee als je durft.

Durf…. je agenda een tijdje leeg te laten en te zien wat er gebeurt

Durf…. mensen die je eigenlijk niet belangrijk vindt te laten gaan

Durf…. dingen spontaan te ondernemen

Durf…. jezelf tegen te komen

Durf…. na een tijdje misschien te beseffen dat bovenstaande dingen je gelukkiger maken.

Geluk en blijheid zitten in jezelf en in de verbinding met je naaste contacten. Daar haal je echte voldoening uit. Misschien vind je mijn pleidooi overdreven, ben je het volledig met me eens, of juist niet. Hoe kun jij leven met meer verbinding?

Monique
CPC Ambassadeur